- Migrenę, Icek, to mają królowe.Ciebie to po prostu łeb napierdala!
Co powyższy sucharek ma wspólnego z tytułem posta?- Jenga to taka gra, gdzie buduje się wieżę, a potem wyciąga jej pojedyncze elementy, aż wieża się zawali.
Mój codzienny dzień, to taka chybotliwa wieża, a migrena to pojedyncze klocki.
Jeb, jeb, łubuduuuuuu!
Ło matkoooooooooo!
Łoo Panie! Kto to panu tak spierdolił!!
Mój codzienny dzień, to taka chybotliwa wieża, a migrena to pojedyncze klocki.
Wystarczy niewiele- coś zjem nie tak, za bardzo się ucieszę, za bardzo zasmucę, źle stanę, za mało ziewam, za bardzo się śmieję- nie dużo potrzeba i już PannaM bierze mnie w swoje macki!
Łeb naparzał mnie we wszystkich, ważnych momentach życia: czy to ślub, czy urodzenie Maślaka- wszystko jest naznaczone obecnością niechcianego gościa.
Nie, no- jasne, radzę sobie. Jestem weteranem w "wyścigach z migreną". Wiem co ją wywołuje, co robić, czego nie robić i takie tam...
Ale jak można żyć nie jedząc ryb, czekolady i sera? Nie pijąc wina, kawy i soków cytrusowych? Omijając zapachy i unikając hałasu?
Ano nie da się.
Ano nie da się.
Czasem tylko "puka" mnie od środka czaszki, gdzieś za okiem. Nie mocno, takie miarowe: "stuk, stuk", a ja dzielnie się powstrzymuję od "odpukania" młotkiem w bolące miejsce. Bo wyobraźcie sobie, jak wkurwia takie, lekkie stukanie, gdy trwa trzy dni.
Jest też druga opcja- ból jakby z trzewi piekieł, który nie pozwala stać, siedzieć i leżeć, ale za to zmusza do rzygania nawet tym czego się nie zjadło. Wtedy też aktywują się supermoce jak "nadsłuch"- słyszy się jak chomik trawi ziarno. "Nadwęch"- czujesz jak sąsiadka z innego bloku piecze ciasto. I "nadwzrok"- najlżejsze światło wypala ci oczy.
Komuś, kto tego nie przeżył, trudno jest zrozumieć, że czasem boli tak, że ma się ochotę wyć i gryźć, że gdyby ktoś przyszedł i powiedział: "Masz tu ciepłe, świeże i parujące końskie łajno, zjedz je, a przestanie boleć w ciągu minuty", to jedyna, słuszna odpowiedź byłaby: "A mogę je zjeść z keczupem?"
No, ale ja wcale nie o tym.
Zasadniczo moje zniknięcie, tym razem spowodowane było przez Małżona.
Wiecie- zaczęły się wakacje, słoneczko przygrzało, dziecię przedszkole skończyło, a Małżon spadł ze schodów i złamał nogę.
Lewą stopę konkretnie.
Tą odpowiedzialną za sprzęgło, pedałowanie i chodzenie- rzecz jasna.
I wakacje psu w dupę.
Maślak siedział u babci, a ja siedziałam na stołku głowy rodziny. Jeździłam, załatwiałam, kupowałam i klęłam.
Czemu?- bo na serio, ale to na serio, nie ogarniałam tej kuwety.
Wracam do domu i widzę kota, siedzącego przy pustej misce. Ok, żarcia nie ma, trudno- będzie żreć łskasa. Purinę "się kupi" jutro.
Następnego dnia, wracam z Puriną- nie ma żwirku, o czym świadczy solidna i zdrowa kocia kupa nawalona na środku kuchni. Mój błąd- nie zajrzałam do jej pudełka. Ja też nie chciałabym kroić do brudnego kibla.
Skończył się proszek do prania i kostki do zmywarki. Kupiłam. O płynie do płukania i soli zapomniałam.
Kupiłam mięcho do kanapek, nie kupiłam chleba.
Zabrałam Maślaka na basen, nie zrobiłam prania.
Zrobiłam pranie, nie poszłam na piwo z koleżankami.
Wewnętrzna "ja" wyła, gryzła i kopała. Wewnętrzna "ja" to suka.
Małżon swój stan znosił dzielnie i z godnością. Pomiędzy bajki można włożyć historie o facetach, co umierają, jak są chorzy. Dzielnie kuśtykał po domu i nawet pomagał karmić chomika.
Niestety, nawet on poległ, gdy przypadkiem, w nocy, zerwał się przez sen z łóżka i postanowił pobiec.
Cóż... świeżo połamana noga odpowiedziała bólem, a Małżon odpowiedział wrzaskiem. Ból w nodze nie ustąpił, pomimo nafaszerowania chłopa nurofenem i miłoscią. Dwie godziny później, Małżon nadal wył, a ja nie mogłam spać. Poczłapałam do niego, fachowo spojrzałam na zakutaną w bandaże kończynę. Ojojałam* i jak to nie pomogło, to zadałam to fundamentalne pytanie: "Czy gdyby ktoś dał Ci ciepłe, parujące końskie łajno i kazał zjeść żeby przestało boleć, to byś zjadł?"
Małż spojrzał na mnie "biednym" wzrokiem i pokiwał głową.
- Gratuluję, twoja noga ma migrenę!- powiedziałam, nie bez mściwej satysfakcji. O trzeciej nad ranem "wewnętrzna ja" staje się "zewnętrzną ja".
I tak noga Małżona stała się kolejnym klockiem w mojej Jendze...
Oczywiście złamana noga, magicznie nie sprawiła, że dostałam dyspensę od migrenki. Po prostu gryzłam swoje prochy, jak dropsy i starałam się żyć normalnie.
Nawet raz porobiłam parę fotek:
Jest też druga opcja- ból jakby z trzewi piekieł, który nie pozwala stać, siedzieć i leżeć, ale za to zmusza do rzygania nawet tym czego się nie zjadło. Wtedy też aktywują się supermoce jak "nadsłuch"- słyszy się jak chomik trawi ziarno. "Nadwęch"- czujesz jak sąsiadka z innego bloku piecze ciasto. I "nadwzrok"- najlżejsze światło wypala ci oczy.
Komuś, kto tego nie przeżył, trudno jest zrozumieć, że czasem boli tak, że ma się ochotę wyć i gryźć, że gdyby ktoś przyszedł i powiedział: "Masz tu ciepłe, świeże i parujące końskie łajno, zjedz je, a przestanie boleć w ciągu minuty", to jedyna, słuszna odpowiedź byłaby: "A mogę je zjeść z keczupem?"
No, ale ja wcale nie o tym.
Zasadniczo moje zniknięcie, tym razem spowodowane było przez Małżona.
Wiecie- zaczęły się wakacje, słoneczko przygrzało, dziecię przedszkole skończyło, a Małżon spadł ze schodów i złamał nogę.
Lewą stopę konkretnie.
Tą odpowiedzialną za sprzęgło, pedałowanie i chodzenie- rzecz jasna.
I wakacje psu w dupę.
Maślak siedział u babci, a ja siedziałam na stołku głowy rodziny. Jeździłam, załatwiałam, kupowałam i klęłam.
Czemu?- bo na serio, ale to na serio, nie ogarniałam tej kuwety.
Wracam do domu i widzę kota, siedzącego przy pustej misce. Ok, żarcia nie ma, trudno- będzie żreć łskasa. Purinę "się kupi" jutro.
Następnego dnia, wracam z Puriną- nie ma żwirku, o czym świadczy solidna i zdrowa kocia kupa nawalona na środku kuchni. Mój błąd- nie zajrzałam do jej pudełka. Ja też nie chciałabym kroić do brudnego kibla.
Skończył się proszek do prania i kostki do zmywarki. Kupiłam. O płynie do płukania i soli zapomniałam.
Kupiłam mięcho do kanapek, nie kupiłam chleba.
Zabrałam Maślaka na basen, nie zrobiłam prania.
Zrobiłam pranie, nie poszłam na piwo z koleżankami.
Wewnętrzna "ja" wyła, gryzła i kopała. Wewnętrzna "ja" to suka.
Małżon swój stan znosił dzielnie i z godnością. Pomiędzy bajki można włożyć historie o facetach, co umierają, jak są chorzy. Dzielnie kuśtykał po domu i nawet pomagał karmić chomika.
Niestety, nawet on poległ, gdy przypadkiem, w nocy, zerwał się przez sen z łóżka i postanowił pobiec.
Cóż... świeżo połamana noga odpowiedziała bólem, a Małżon odpowiedział wrzaskiem. Ból w nodze nie ustąpił, pomimo nafaszerowania chłopa nurofenem i miłoscią. Dwie godziny później, Małżon nadal wył, a ja nie mogłam spać. Poczłapałam do niego, fachowo spojrzałam na zakutaną w bandaże kończynę. Ojojałam* i jak to nie pomogło, to zadałam to fundamentalne pytanie: "Czy gdyby ktoś dał Ci ciepłe, parujące końskie łajno i kazał zjeść żeby przestało boleć, to byś zjadł?"
Małż spojrzał na mnie "biednym" wzrokiem i pokiwał głową.
- Gratuluję, twoja noga ma migrenę!- powiedziałam, nie bez mściwej satysfakcji. O trzeciej nad ranem "wewnętrzna ja" staje się "zewnętrzną ja".
I tak noga Małżona stała się kolejnym klockiem w mojej Jendze...
Oczywiście złamana noga, magicznie nie sprawiła, że dostałam dyspensę od migrenki. Po prostu gryzłam swoje prochy, jak dropsy i starałam się żyć normalnie.
Nawet raz porobiłam parę fotek:
Lalka, którą Wam prezentuję, to Barbie AA z zestawu: Giggles's Swing Barbie i Kelly z 1998 roku.
"Chichocząca-huśtająca się"
Nie wiem co oni ćpają, ale chcę troszkę.
Lalka ma w brzuchu mechanizm, który sprawia, że "się chichoce", ale przyznam, że nawet przez chwilę nie chciałam sprawdzić, czy ów działa. Są rzeczy, które lepiej pozostawić uśpione.
Jak widać, na załączonych obrazkach, lalka jest osadzona na ciele lalki "made to move" i jest to moje pierwsze i jedyne ciało tego typu w kolekcji. Jasne- jest super! Lalka się gnie i wygina jak piskorz, ale aż taka ruchomość jest nie dla mnie. Po ostatnim obcowaniu z lalkami Mattel, już wiem, że szczytem marzeń dla mnie, jest lalka, która potrafi zgiąć nogi. Tyle i aż tyle. Za dużo gięcia, za dużo problemów.
Za to od dawna miałam "chcieja" na tę, konkretną lalkę. Przepadam za moldem Christie, ale nie za bardzo lubię go w kolorach lat 80tych i 90tych. Jak widać ta, konkretna lalka, dobrze się sprawdza w dzisiejszych stylizacjach.
I to by było na tyle. Kończę, bo czuję, że gniecie mnie za lewym okiem i czuję, że szef na górze zaparzył kawę.
Kolejny klocek wypadł, a wieża się chwieje...
*
