Może Was czymś zaskoczę!

A może nie, ponieważ ciągle jestem w fazie użalania się nad swoim okrutnym losem.
Od zawsze walczę z dodatkowymi kilogramami i od zawsze jestem skazana na porażkę, ponieważ jedzenie i spanie jakoś nie sprzyja spalaniu nagromadzonego tłuszczyku. Dochodzi do tego jeszcze jeden czynnik, a mianowicie moja chorobliwa wręcz nienawiść do gimnastyki wszelakiej. Uwielbiam pływać, jeżdżę na rowerze a wytrwałości w spacerowaniu mógłby mi pozazdrościć sam mistrz Korzeniowski, ale kiedy mam zrobić skłon czy przysiad, to nagle coś mnie strzyka i coś w krzyżu łupie. Gdy mam podbiec do autobusu to nagle przypominam sobie, że piętnaście lat temu skręciłam nogę i nie mogę jej obciążać.
O dziwo o palpitacje serca przyprawiają mnie także tańce wszelakie (muzyka plus podrygi, toż to aerobik!), preferuję dwa style "dansu i baunsu" czyli "miotła w kącie" (mnie tu nie ma, nie rusz mnie, nie rusz) i "żaba w sokowirówce" (najczęściej po wypiciu sporej ilości mniej lub bardziej procentowych trunków, kiedy wzrasta odwaga, a usypia zdrowy rozsądek).
Niechęć do wysiłku fizycznego mam zakorzenioną tak głęboko w genach, że nawet gdy próbuję wyjść ponad własne słabości i spróbować zgubić sadło, to zawsze zrobię najpierw coś, co mnie na długo uziemi w pozycji horyzontalnej. Najbardziej utkwiło mi w pamięci zdarzenie gdy będąc młodziutką Króliczką zapragnęłam być jak mój idol, bohater i obiekt westchnień Steven Seagal, "miszczem" Aikido. Jakimś cudem znalazłam w naszej pipidówie stosowne dodżo, nawet postarałam się o ten biały szlafrok w którym adepci pobierają nauki, nawet odbyłam kilka zajęć i dorobiłam się rozbitego nosa. Wszystko po to, by stwierdzić po miesiącu, że chyba jednak "miszcz Seagal" pozostanie jedynym. I kiedy tak zastanawiałam się jak tą straszną wieść przekażę mojemu trenerowi, wtedy mściwy duch Stevena zepchnął mnie ze schodów! Upadek skończył się solidnym "jebut!", skręconą kostką i obitą du...mą. I Aikido diabli wzięli...
Zapragnęłam tańczyć! (wiem, wiem, młoda byłam i naiwna!), gdy po kolejnym miesiącu (minimalny limit czasowy zainteresowania jakąś dziedziną) smętnie sunęłam na lekcje, nagle znienacka wyskoczył na mnie dziki krawężnik i prawie złamał mi duży palec u nogi! Wróciłam z płaczem do domu i taniec umarł w powijakach.
Próbowałam jeszcze siatkówki- wybity kciuk.
Jako wiking dostałam strzałą w nogę. (Zupełnie jak w Skyrim- I took an arrow in a knee
:))
I jeszcze kilka mniejszych i większych urazów, już nie tak poważnych i spektakularnych.
W którymś momencie życia postanowiłam nie igrać z losem i nie podejmować wysiłkowych działań. I tak sobie żyłam "bezurazowo" do zeszłego wtorku, gdy Ryśkowa Ciocia Chrezstna Wróżka Asia zaproponowała abyśmy we dwie zaciągnęły swoje tłuste kupry na Aerobik. Początkowo się zgodziłam. Wiedziałam, że moje licho nie śpi ale miałam nadzieje, że może chociaż drzemie. Tydzień żyłam w strasznym napięciu, ale nic się nie stało. W końcu nadszedł ten dzień!
Dresik i ręcznik spakowany. Młode nakarmione, Małż pouczony o obowiązkach. Ja w łazience robię się na bóstwo! (A co, pulchra to po łacinie "piękna", a ja jestem mocno "pulchra"). Jeszcze tylko jakieś śmierdzidło i wychodzę z łazienki i jak nie fiknę, jak nie rypnę "ostatnią, dolną częścią pleców" w kafelki! Matko Ruth! Leżę i kwiczę i zastanawiam się czy żyję? (żyję bo boli...) Czy ktoś to widział? (Bogom Dzięki nie) Czy sąsiadka słyszała? (Dowiem się jutro) I w końcu: co próbowało mnie zabić?
Otóż była to niewielka plamka płynu do płukania. Płynu do płukania, który sama przypadkowo wylałam.
Aerobiku nie będzie!
Du...ma boli nadal...
A dzisiejsze dwie lalki maja ze mną wiele wspólnego- wszystkie jesteśmy sztywne jak betonowe słupy. I żadna z nas nie jest model muse :)

Uprzedzam: żadna z lalek nie jest taką, do jakich Was przyzwyczaiłam :)

Na pierwszy ogień- Marysia.

Marysia mieszka ze mną od zawsze. W moich zabawach grała zawsze rolę Mamy lub Babci mojego stadka anorektyczek. Pierwotnie należała do mojej mamy (a może nawet i babci) i choć kobiet o wiek się nie pyta, to przypuszczam, że może ona mieć i z 50 lat.

Przyznam szczerze, że na jakiś czas zapomniałam o Marysi, ale moja mama znalazła ją podczas porządków w domu i tak lalka ponownie zamieszkała ze mną. Wieczorami opowiada moim pannom o "starych dobrych czasach".

Jak widać Marysia pomimo wieku zachowała blond warkocz.

Zapewne w czasach młodości nosiła się barwnie i wzorzyście. Dzisiaj kolory już wypłowiały i nawet korale Marysi tak jakoś zszarzały.
Niestety zlazła też farba z marysinych oczu, ale to akurat zamierzam wkrótce naprawić.

Ciało Marysi jest drewniane. Mnie nadal rozczulają jej łapki jak pałki do ciasta :)

Kierpce na nogach zdradzają góralskie pochodzenie mojej blond babuleńki:

Ze wszystkich moich lalek Marysia najbardziej upodobała sobie moje panny G.

"Nigdy chłopa nie znajdziecie, bośta za chude! Chłop nie pies, na kości nie leci!"

Druga lalka o sztywnych kolanach, może i jest "zwykłą" Baśką, dla mnie jednak ma ogromne znaczenie sentymentalne. Dostałam ją od mojej Teściowej jako prezent na Dzień Dziecka.
MamaM wie, że zbieram Barbie i postanowiła mnie obdarować takim oto blond paszczurem:

Ta lalka mnie zaskoczyła. NIe spodziewałam się aż tak tandetnego wykonania!
Sztywne nogi.
Sztywne ręce.
"Szajs plastik" wszędzie i posiepane włosy!
Bleh!
Oczywiście najpierw obdarłam ją z firmowej "małej różowej". Choć muszę przyznać, że miała fajne buty (nie pokażę, już zabrane).
Potem odziałam Pinkie w włochate spodnie od Gałagutka i jakoś tak mniej mnie w oczy kuje:

Teraz nastąpi kilka karkołomnych figur w wykonaniu Pinkie, która postanowiła za wszelką cenę udowodnić mi że potrafi się wić i zginać:

Pinkie robi szpagat:

Pinkie robi gwiazdę:

Pinkie wstydzi się dziury na tyłku:

Pinkie się zmęczyła i już nie będzie ćwiczyć:

Królik kończy i idzie spać.

W przyszłym tygodniu przechodzę na dietę ryżową, ponoć bardzo skuteczną.
Kupujemy kilogram ryżu (Boże broń nie gotujemy!) i za każdym razem gdy nachodzi chętka na podżeranie to ryż sruuuu... na ziemię! Zbieramy po szczypcie palcami za każdym razem robiąc skłony. Użycie odkurzacza nie dozwolone!
Ponoć skuteczność 100%
I niechęć do ryżu też!