Pożegnanie

Żegnam stary rok.
I dobrze!
Nienawidzę tej rozciapanej zimy bez śniegu i mrozu.
Nienawidzę psich kup kwitnących na trawnikach.
Nie lubię grudnia, stycznia i lutego.
Nie lubię siebie na koniec roku. -Takiej nażartej, wypchanej sałatką ze śledzia i życzeniami "nawzajem".
Nie mogę się doczekać pożegnania z buciorami i kurtką, w której wyglądam jak Chewbacca.

Pomału żegnam lalki.
Stado jedzie na urlop.
Nie wiem jeszcze gdzie. Może do szafy, a może pod łóżko.
Nie jestem pewna ile ich wyjedzie, ale na pewno nie mało. Mam już przygotowane pudełka i rolkę streczu. I choć żal dupę ściska, to trudno, bo decyzja podjęta.
Szkoda wielka, bo lubię te mordki wpatrzone we mnie i ja lubię się na nie gapić.
Wiem, że lepszym rozwiązaniem było by sprzedanie części lalek to jednak nie umiem się rozstać.
Postanowiłam część lalek schować w bezpiecznym miejscu i przechować je do czasu aż będę mogła je normalnie wystawić i nie bać się, że któraś spadając wbije mi obcas w oko.
Zawinę je jak stoją w ciuchach i butach, tak żeby żadna nie czuła, że z czegoś ją ograbiam.
I tak sobie pośpią z rok, dwa lub dziesięć, aż uda nam się znaleźć większe lokum.
Może jestem naiwna i może za ten czas to będę sprzedawać lalki żeby na chleb zarobić, ale...
Mam za mało miejsca, za dużo lalek, zbyt znikomy charakter by się ich pozbyć.
Koniec i kropka!
Odtąd każda lalka dostanie swoją sesję, zdjęcie na blogu i wczasy w foliowym woreczku.

A to ostatnie fotki przed wielkim pożegnaniem:

Wiedźmy zostają na swojej półce, bo im tu dobrze i nikomu nie wadzą.

Moje dwie Słodkie Szesnastki dzielą przestrzeń z żabą w kapeluszu.

Tutaj wiele się nie zmieniło i raczej nie zmieni.

Opisane? -A poszły w pizdu!! (oczywiście ostrożnie, bo porcelana)

Za...
Dużo...
Nie... mogę... oddychać...

Czy jest na bloggerze lekarz? Mamy tu ciężki przypadek "mnogości lalkowatej".

A tak wygląda częściowo spakowane już pudełko. Ta Bratz jest do oddania. Chętny ktoś?

I ponieważ następny post zamierzam dać już po Nowym Roku, to życzę Wam tyle lalek ile pomieszczą marzenia. Pomieszczenia lub witryn do trzymania ich w nietkniętym stanie. Ostrej igły do szycia i dobrego światła do fotografowania.
Mało stresów i kłótni o to, która najpiękniejsza.
I wszystkiego fajnego.

I żeby nie było niedomówień: oczywiście, że miałam na celu tylko i wyłącznie pochwalenie się zbiorkiem. A kto bogatemu zabroni? ;)))