Kulki, dupa i lalka

Mój tata był (i jest nadal) wspaniałym gawędziarzem. Godzinami opowiadał mi historie ze swojego dzieciństwa, a ja chłonęłam te opowieści z szeroko otwartymi oczami. Najbardziej lubiłam te o jego dziecięcych zabawach i zabawkach, ale nic tak nie utkwiło mi w pamięci jak szklane kulki.
Im więcej tatkowych opowieści słyszałam, tym bardziej pragnęłam je mieć. Pamiętam, że chodziliśmy po sklepach z zabawkami, drogeriach i kwiaciarniach. Pusto...
W pewnym momencie mego dzieciństwa cała rodzina stała na głowie w poszukiwaniu kulisto- szklanego przedmiotu pożądania, ale trudno było, w końcu lata 80te!
Kiedyś cud się stał i na podwórku znalazłam jedną kulę. Tata zachodził w głowę jak mi się to udało i tą pierwszą mam do dziś. Ona zapoczątkowała kolekcję. Chyba zdjęła ze mnie klątwę "bezkulkowości" bo krótko po tym zdarzeniu udało mi się wymienić plik obrazków z gumy "Turbo", na dwie następne kulki.
Mozolnie i w ciągu kilku lat udało mi się uzbierać kolekcję około 50 okazów.
Łojoj! Jakie one były piękne! I kolorowe i jednobarwne! Błyszczące i matowe! I tak pięknie stukały o siebie! I ten ich miły ciężar!
Oczywiście jako dziecię, które doktor przy porodzie klepnął zamiast w dupkę, to w głowę, nie mogłam się bawić kulkami jak inne dzieci, czyli np.: grać nimi lub strzelać z procy.
O nie! Moje kulki były bardzo dobrze wychowane. Chodziły do specjalnej szkoły dla kulek, gdzie ja, jako nauczycielka, uczyłam je jak być dobrą kulką i co każda kulka wiedzieć powinna. Każda kulka miała swój charakter i swoje skomplikowane imię (różowa kulka nazywała się Różowa, a jej "sympatia" w kolorze zielonym- Zielony) i nie potrafiłam zacząć zabawy, jeśli choć jedna z nich nie była na swoim miejscu, czyli w grupie. Choć od dzieciństwa nie przepadam za porządkami, to za "zagubioną owieczką" potrafiłam przewrócić pokój do góry nogami i z powrotem, aby tyko zgubę odnaleźć.

Zdjęcia te nie są moje, ale mniej więcej tak wyglądały moje ssskarby:

Wraz z moim dorastaniem i pewną zmianą zainteresowań (też kulki, ale bardziej męskie), szklane poszły na emeryturę. Najpierw odpoczywały złożone w kartoniku, po to by w końcu wylądować w karafce po "Nalewce Babuni" jako niebanalna ozdoba.
I tak sobie ta flaszka stała na półce i nie wadziła nikomu, dopóki nie wypatrzyło jej wszystkowidzące oko Maślaka.
Już dawno zauważyłam, że wszystkie kuliste kształty mają magnetyczną zdolność przyciągania uwagi mojego Pacholęcia. Nie ważne, czy to pomidory, pomarańcze czy bombki na choince- wszystko jest "bam"- piłka!
Największą miłością Rycha, jak do tej pory, były twarde kulki wykonane z modeliny, których wbrew obawom babć nie dało się zjeść, za to świetnie można je wciskać w szparę pomiędzy szafką a kaloryferem.
No i któregoś dnia, gdy wszystkie "modelinki" już wylądowały w ciemnej dziurze, Maślak z wielkim przejęciem ciągnie mnie do pokoju i pokazuje na karafkę. Gęba mu się śmieje, paluch wskazuje na kulki, a Synu wygląda mniej więcej tak:

Jeszcze miałam nadzieję...
- Chcesz lalkę?
- Nie.
- Żabę?
- Nie.
- Komiks z Czarodziejką z Księżyca?
- Nie.
- A co chcesz? (proszproszprosz... nie kulki!)
- BAM!
nosz kur...

Zdjęłam, odkorkowałam i wysypałam na podłogę.
Radość, jaka malowała się na maślakowym pychu, zrekompensowała ból w sercu.
No i jeszcze wtedy miałam nadzieję, że to będzie jednorazowa przysługa.
Pobawi się i zapomni.
A gdzież tam!
Obecnie karafka już stoi pusta, a kulki walają się po całym domu. I uwierzcie mi, że stąpnięcie bosą stopą na klocek lego, to mały Pikuś w porównaniu ze szklaną kulką pod podeszwą.
Początkowo strasznie ciężko mi było dzielić się ssskarbem z potomstwem, ale im dłużej patrzę jak się nim pięknie bawi, tym bardziej kamień z serca spada.
I tylko ostatnio coś mnie zakuło w środku, gdy już podniosłam się z podłogi, po dość bolesnym upadku spowodowanym przez pośliźnięcie, gdy zdałam sobie sprawę, że jego przyczyną była moja Różowa!
Żal mi się zrobiło.
W mojej szkole kulek była gwiazdą. Najlepsza uczennica! I tak się stoczyła. Zaczepia ludzi w ciemnej kuchni. Pewnie moje nauki wyrzuciła do kosza...
Żal, ale jak się ma miękkie serce, to trzeba mieć twardą dupę!
I oważ dupa przydała się gdy przyszło mi wymienić jedną z lalek na inną.

Oto Bianka:

Bianka cierpi na wielkogłowie, gupikomoldyzm i zeza.
Bianka jest cierniem w oku moim, bo choć na zdjęciach wygląda zacnie, to w "realu" patrzenie na nią boli.
Serce pękło na pół, ale dupsko pozostało twarde. Bianka została wymieniona na inną Biankę:

Przestanie mi być źle jak znajdę dobry dom dla "starej" Bianki.

Nowa "Bianka" w poprzednim wcieleniu była Barbie Basic Model No. 14

I choć o tym moldzie napisano już wiele ciepłych słów, to ja dorzucę jedno do interpretacji: NOS! Ludzie, ten NOS!
Co nie zmienia faktu, że od pierwszego spotkania lalka jest dla mnie ulalkowieniem ulubionej aktorki:

Tak, Tilda Swinton wygląda jak nieatrakcyjny facet. "Nowa" Bianka trochę też!