Traktat o niechcianych prezentach.

"Choćbyś grube gacie z falbanami dostała, to masz się cieszyć jak z najlepszego prezentu!"- tak mi kładła do głowy mama, za każdym razem, gdy widziała moją kwaśną minę, po otrzymaniu podarku, który raczej nie był moim wymarzonym.
Na początku trochę się buntowałam, nie rozumiałam, czemu mama każe mi się uśmiechać, w momencie, kiedy rozczarowanie tłoczy mi łzy do gardła. Potem uczyniłam z tego GRĘ!
Na długo przed tym, jak przeczytałam Polyannę, odkryłam swoją własną "Zabawę w Radość". W szukanie plusów w beznadziejnych prezentach.
Pierwszy raz, miałam okazję pobawić się w swoją grę, gdy moja Chrzestna postanowiła mnie wychować. Zaczęło się w Boże Narodzenie, a ja miałam wtedy dziewięć lat. Tego dnia mikołaj przeszedł samego siebie, bo pod choinką w domu znalazłam Havaiian Fun Skipper, a "mały ptaszek" wyszeptał mi do uszka, że u babci czeka na mnie wyśniona "Czekoladka". Ledwo mogłam usiedzieć do wieczora. Kiedy dotarliśmy i mój sen miał się ziścić, i już byłam, tak blisko, odpakowania paczki, z tą wyśnioną zawartością... i wtedy właśnie wparowała moja Chrzestna, prawie przemocą wyrwała mi babcine pudełko, a wcisnęła swoje. A co w nim było?- siedem kaset magnetofonowych z "Anią z Zielonego Wzgórza"! I to w momencie, kiedy "Anię" mogłam już recytować z pamięci... Oczywiście za kasety podziękowałam i poszłam się bawić lalką. Ciotka zemściła się dwa tygodnie później i na urodziny przyniosła mi bukiet kwiatów (dla dziesięciolatki!!), mówiąc przy wszystkich, że jestem niewdzięczna i nie zasługuję na lepszy prezent. Wiecheć zdechł tak samo szybko, jak moja miłość do ciotuni, ale był z niego pożytek, bo ciotka przyniosła go w czymś, co nawet przy całkowitym braku wyobraźni wyglądało jak mikrofon:

Pół podwórka wyło do tego pieśni Shazzy i Backstreet Boys.
Po dwudziestu latach wiem, że "to" nazywa się "mikrofonem florystycznym". Tyle dużo wiedzy!

Następny raz zagrałam w Grę, gdy zamiast wymarzonej płyty Enriqe Iglesiasa (w którym się kochałam na zabój, pomimo tego "kawałka kiełbasy", co przykleił mu się do twarzy), dostałam płytę: Brawo Hits 2001. Nie mogłam pojąć co poszło nie tak, skoro wyraźnie zaznaczyłam, że ma być Boski Henio! Cóż... darczyńca nie zrozumiał, że istniej CAŁA płyta z tfurczością Henryka. Na BH była jedna jego piosenka, akurat ta, którą wszystkie stacje radiowe, nadawały non stop i do porzygu... Reszta płyty była zapełniona hiciorami pokroju "Vater Unser" i szybko z bratem odkryliśmy, że te "arcyzieła" niemieckiej (głównie) muzyki rozrywkowej, dostarczają nam o wiele więcej radochy niż pochrząkiwania i pienia "Kościelniaka".

Z dedykacją dla Paździerza ;)

Zdarzyło mi się grać, gdy ciągnęłam do domu dwie dwudziestokilowe torby wypełnione przetworami, bo pani, u której mieszkaliśmy na stancji, wydawało się, że głodujemy. Wtedy myślałam sobie, że przynajmniej nie zabraknie mi ogórków i grzybków w occie, w razie zombie apokalipsy albo innej zarazy.

Kiedyś dostałam walizkę Harlequinów, bo przecież ja tak lubię czytać... Część rozdałam znajomym, a do tych, które zatrzymałam (kierowałam się walorami estetycznymi okładek- zostawiłam te najbardziej kiczowate) zrobiłam "drinkig game" polegającą na piciu wina, za każdym razem, gdy usta bohaterki będą "pełne", a oczy "błyszczące". Żadnej z nich nie skończyłam na trzeźwo.

Niedawno życie zmusiło mnie znowu do przypomnienia sobie o Grze.

Zaczęło się od smsa od Małżona: "Ładna pogoda jest, idę na spacer, nie zdziw się jak mnie nie zastaniesz w domu. Idę do Bażantarnii.". Pomimo wyraźnego polecenia- zdziwiłam się, że go nie było. Zdziwiło mnie, że mój Małżon, który nie za bardzo jest człowiekiem dziczy, a "Bażantarnia", to nasz lokalny park krajobrazowy. Ponadto nie lubi on spacerować i nie przepada za tuptaniem bez celu.

Najbardziej jednak zdziwiło mnie to, że gdy dotarłam do mieszkania, w którym już wiedziałam, że nie ma Małżona, to zastałam tam chmurę nieznanego zapachu. Bardziej niż "nieznane" przeraziło mnie to, że był to zapach zdecydowanie kobiecy i na pewno niezbyt drogi. Pierwsza myśl była taka, że skoro sprowadził sobie do domu kochankę, to na miłość boską, czemu nie taką z lepszym gustem?! Pełna jak najgorszych przeczuć, ruszyłam w głąb mieszkania, celem "wyniuchania" innych dowodów niewierności małżonka. Ku mojemu zdziwieniu śmierdziało jedynie w przedpokoju. Przy lustrze, nieopodal drzwi. Tak jakby "obca" weszła, poczekała chwilę i wyszła.
Prawie przełykając łzy i upokorzenie, zadzwoniłam do Małżona:
- Czy możesz mi wytłumaczyć, czemu w przedpokoju wali jak w burdelu?- wycedziłam przez zęby. Nie żebym z doświadczenia wiedziała, jak ten przybytek pachnie...
- Aaaa.... nie otworzyłem okna!- zakrzyknął Małżon do słuchawki!- testowałem w przedpokoju dezodorant do potato guna!
"Jaki kurna dezodorant?"- przeszło mi przez myśl. Małżon chyba podświadomie ją odebrał, bo zaraz dodał:
- Wziąłem tego śmierdziucha, co kiedyś od cioci na urodziny dostałaś. Tego co pod zlew wrzuciłaś, bo może się kiedyś przyda!
No tego... już pamiętałam...
Tego, co śmierdział jak cała drogeria, a ja musiałam dokonać aktu "samozasmrodzenia" żeby ciocia się nie obraziła...
Jakie to szczęście, że przydał się Małżonowi jako paliwo do armaty na ziemniaki... Dla wyjaśnienia- lepiej nie odpalać działa w domu. Bardzo byłam szczęśliwa, że Małżon obdarował mnie jedynie zapaszkiem a nie odciskiem ziemniora na suficie.

W zasadzie dzisiejsza lalka też, na upartego, byłaby takim, niechcianym prezentem, bo kupiłam ją na aukcji razem z inną lalką, na której mi wtedy zależało.
Byłam jeszcze wtedy młoda  naiwna, bo sądziłam, że jeśli sprzedawca mówi, że lalki, które sprzedaje są w stanie bardzo dobrym i nie śmierdzą, to ja oczekuję dokładnie takiej zawartości paczki. Pamiętam, że wtedy bardzo się zdziwiłam, gdy z koperty buchnął mi podobny zapaszek, jak tego dezodorantu od ciotki, a bardzo dobry stan, miał się jedynie do tych włosów, co zostały w domu sprzedającej, bo do mnie lalki dotarły nieomal łyse...
Pamiętam też, że tamta pani długo po zakończeniu aukcji wysłała do mnie maila z zapytaniem, czy przesyłka doszła, bo jej nie wystawiłam komentarza, a ja odpisałam, że doszła, ale z komentarzem miałam problem, bo nie da się opisać tego bukietu woni i tej jedynej w swoim rodzaju fryzury lalek...
Cóż, negatywa nie wystawiłam, bo byłam młoda i głupia, a pani nie napisała więcej.

Tej lalki, dla której walczyłam na licytacji, już nie mam...
Z tej, którą Wam chcę pokazać, też niewiele zostało...

Np.: tak wyglądają jej nogi:

A taką karierę zrobiła głowa:

I jak?

Ładna?

Wiem, że tak ;)

No, a jakby ktoś nie wiedział, to tak wyglądała w oryginale:

Barbie Fairytopia Azura Fairy z 2005 roku.

Gdybym ją dostała w takim stanie, to na pewno nie chciałoby mi się robić OOAKa.