Raz na poważnie.

Nie lubię poważnych tematów. Człowiek ma aż nazbyt wiele szarości na co dzień i nie potrzebuje jeszcze czytać smutów u innych. Dzisiaj jednak wyłamię się i napiszę na poważnie.
Pamiętacie może post "Okienko?- o tym jak "cementowe chłopaki" przez pomyłkę zamurowały mi okno? Ha, ha, ha!- to było tak kuriozalnie śmieszne! Tyle, że nie było...
Miałam napisać, co się działo potem, jak odzyskałam okienko, ale nie napisałam, bo przestało być wesoło. Okno było sobie zamurowane, a na pytanie "Kiedy?"- odpowiadali: "Jak dach skończym". Któregoś dnia robili coś przy kominie i dla ułatwienia sobie roboty, napchali do niego szmat, gruzu i tym podobnych. Potem tłumaczyli, że zalewali coś betonem i mieli "czopa" wyjąć po skończonej robocie. Tyle, że nie wyjęli. A nikt o tym nie wiedział. I nikt się nie spodziewał, że zatkany komin wentylacyjny w mieszkaniu na poddaszu, to nie jest najszczęśliwszy pomysł.
Dziękuję Bogom, że gdy odezwała się czujka, to ja, nie Rysiek, byłam w łazience.
Czad.
Słyszymy o tym w telewizji, czytamy w gazetach. Nie spodziewamy się go w domu.
I faktycznie jest bezwonny i bezbarwny.
Na początku żadne z nas nie wiedziało co robić. Wyskoczyłam z wanny, Małżon zadzwonił najpierw do gazowni- wszak, czad to gaz, co nie? Oni przekierowali nas na straż pożarną. Alarm wył.
My, niefrasobliwie i pomału, otworzyliśmy wszystkie okna i zaczęliśmy się ubierać. Gdzieś daleko zawyła syrena. Małżon zażartował, że do nas jadą, a ja odparłam, że nie, że do takiej pierdoły wyślą wóz techniczny, a nie ten wielki, czerwony.
Bez pośpiechu wyszliśmy z domu, gdzieś po drodze zadzwoniłam do mamy, potem wróciłam po kota.
Pod dom zajechał "Wielki Czerwony". Strażacy w maskach wpadli na nasze pięterko. Trochę nie rozumieliśmy, ale powoli zaczęło do nas docierać...
Zapytali, czy nie potrzebujemy pomocy lekarskiej, odpowiedzieliśmy zgodnie, że nie, bo w końcu mnie tylko bolała głowa, a Rysiek i tak kaszlał od tygodnia, a poza tym, to wszystko w porządku, każdemu kręciło by się we łbie, gdy trzech przystojniaków w mundurach, demoluje mu przedpokój i każdy dzieciak charczy w styczniu.
Strażacy pomarudzili, że wywietrzone, że nie ma jak pomiaru zrobić, a potem jeden z nich przystawił swój miernik do kratki wentylacyjnej, a drugi odkręcił wodę. I włączyły się syreny...
I wtedy zrozumieliśmy.
Skończyło się na "zaaresztowaniu" piecyka, zakazie używania ciepłej wody, a później kontrolach, kominiarzach, i pomniejszych nerwach.
Dość powiedzieć, że kierownik ekipy budowlanej prawie dostał ode mnie po ryju, gdy powiedział coś w stylu: "Ha! Ha! Ha! Aleście wczoraj dyskotekę mieli! Ha! Ha! Ha! Słyszałem, że moi chłopcy chcieli was zagazować!"
Ha! Ha! Ha!
Zaiste...
Trzy ewentualne trupy, to taki powód do śmiechu. Boże, jakie śmieszne! No trzymajcie mnie!

Mam przepływowy piecyk ogrzewający ciepłą wodę. Mieszkam na poddaszu. Mam raptem trzy okna i drożne kratki wentylacyjne. Czujnik czadu kupiłam dwa lata temu, bo się uparłam, że chcę go mieć. Małżon twierdził, że nie jest potrzebny, że nam się nie zdarzy...
Nie pytałam, po prostu kupiłam i postawiłam na półce. Kosztował mnie sto złotych. Tyle, co nowa Barbie. Nawet gdyby kosztował trzy razy tyle, to warto go było kupić. Brzmi banalnie, ale czy życie i zdrowie nie jest tego warte?
A czemu piszę o tym teraz, gdy tamte emocje już opadły?
Bo w sobotę czujka zawyła znowu.
Tym razem wiedzieliśmy jak zareagować. Tak, jak nas uczyli strażacy.
Wzięliśmy kurtki i dokumenty, zamknęliśmy szczelnie pomieszczenie, gdzie jest czujnik i wyszliśmy z domu. Na strażaków czekaliśmy na strychu. Dopiero oni otworzyli łazienkę, dokonali pomiarów i wywietrzyli chałupę.
Dopiero potem wypili herbatkę, spisali protokół i dla wszystkiego pomierzyli jeszcze raz. Nic nie wykryli.
Nie wiemy skąd tym razem wziął się czad, ale gdyby nie było czujnika, to moglibyśmy się nigdy nie dowiedzieć, że był.

Jeśli macie piecyk gazowy, to kupcie czujnik.
Warto.