Nie karmić trolli

Patrząc z perspektywy leciwej mamuśki, miałam szczęśliwe dzieciństwo. Gdy się urodziłam mój tatuś był akurat weterynarzem, a nasza mała rodzinka mieszkała w jego kawalerce mieszczącej się na terenie zakładu. Od maleńkości nosiłam na rękach kociaki i szczeniaki, a także gołębie, szczury i małe prosiaki, bo tatko nie był wetem od pudelków tylko takim prawdziwym- w gumofilcach i uszance- od krów i innej trzody. Ledwo odrosłam od ziemi, a tata zabierał mnie na dyżury. Starą "skarpetą" jeździliśmy do rolników, którzy dawali mi głaskać kozy i owce, a jedna gospodyni "wkręciła" mnie, że mleko leci krowie jak się ją za ogon pociągnie. Wierzyłam w to kilka lat...
Gdy miałam sześć lat tata zmienił branżę, ale nie oznaczało to pożegnania ze zwierzakami, bo miałam jeszcze babcię. Babcia hodowała króliki, a ja kochałam te puszyste cudowności i jakoś nigdy nie pojęłam dlaczego moja nowa czapka na zimę ma ten sam kolor, co futro Trusi, która "uciekła" babci zimą- takie czasy były, szalone lata osiemdziesiąte!
Babcia pochodziła także z najprawdziwszej wsi (Kuków Wieś, koło Suwałk- pozdrawiam), na którą co roku mnie zabierała. Tam to był raj! Puszyste kurczaczki i żółte kaczuszki i nutrie. Spałam na sianie, piłam mleko prosto od krowy, wiejskim kociakom wiązałam kokardy i z miłości dusiłam gąski- choć moja ciocia ma 90 lat, a to było prawie 25 lat temu, to ona nadal mi wypomina. Pozdrawiam Cię Ciociu i tęsknię za Tobą!!! ;)
Rozmarzyło mi się.
No więc przechodzę do sedna: od zawsze coś hodowałam.
A to chomika znalezionego na śmietniku a to świniaka morskiego, który okazał się być kotną świnką morską. Głupiego jak but psa o wielkim sercu i i jeszcze większym żołądku. Nie wspominając o kotach z pierdolcem. Pogodziłam się z tym, że zwierzaki przychodzą i odchodzą, choć nie zawsze tak było. Długo nie pozbierałam się po padłej na serce Klusce, czy moim chomiku- wojowniku; lubiącym pierogi i czekoladę Dżungarze, który żył z nami 5 lat, co jest swoistym chomiczym wyczynem.
Hodowałam pleśń na chlebie i grzyba na ścianie- może o tym kiedyś napiszę.
Hodowałam kilka Tamagochi, które potem namiętnie gubiłam.
Od dziewięciu lat hoduję Neopeta.
A od kilkunastu dni jestem posiadaczką Trolla Internetowego.
Troll przybłąkał się do mnie sam z siebie. Troll ( a zasadniczo Trollica) walnęła mnie pewnego dnia informacją, że jedna z moich lalek jest jej zaginioną lalką z dzieciństwa i było by miło gdyby lalka ta wróciła do prawowitej właścicielki, czyli mojej Trollicy (czy Trollki) właśnie.
Tak kochani. Jedna z moich lalek- zakupiona na Allegro prawie dwa lata temu, zakupiona w stanie NRFB i zakupiona od SuperSprzedawcy handlującego głównie (a może jedynie) lalkami, jest zagubioną lalką niegdysiejszej dwunastolatki.
W pierwszej chwili pomyślałam, że to żart i przyznam się szczerze, że trochę trolla podrażniłam. Dowiedziałam się ckliwej historii o tym jak mąż Trolla wyrzucił pudełko z lalką, by miejsce w piwnicy zrobić na swoje narzędzia. Albo tego, że Trollka nie chce lalki dla siebie, tylko dla rocznej siostrzenicy... itd itp... i dalej coraz bardziej łzawo i niegramatycznie...
Na każde moje pytanie, typu jakim cudem moja lalka może być nie moja, skoro NRFB, skoro od SS, byłam zbywana. Raz usłyszałam historię o tym, że dziadki owego Trolla kupiły jej lalkę i kazały strzec jak złotego pierścionka. Innym razem tą samą lakę przywiozła ciotka z Berlina. W końcu, gdy znudzona "wkręcaniem" Trollki kazałam przestać się nękać, to dowiedziałam się że istnieją jeszcze dowody w postaci zdjęć z dzieciństwa i filmów VHS- na te się nie doczekałam.
Póki co Troll milczy (może śpi), a ja mam przez tą sprawę krew wzburzoną.
Piszę dla was tą notkę, ku przestrodze byście nigdy, ale to nigdy nie próbowali wyłudzić czegoś używając RZECZYWISTEGO adresu internetowego. Zawsze ktoś może się dowiedzieć że macie zakład robiący paznokcie, sprzedawaliście Burnduka (taką mega słodką wiewiórkę) i macie zepsutą lustrzankę Sony. ;)
Nie napiszę o jaką lalkę chodzi, możecie sobie sami poszukać- Troll zostawił ślad w komentarzach.
Szczerze mówiąc- Trolla Internetowego z chęcią oddam!!!
No i już się przygotowuję na atak ;)

Wiecie co jest dla mnie najśmieszniejsze?- Ja mam bardzo miękkie serce. Niewykluczone, że gdyby Trollka wyszła do mnie po ludzku z inicjatywą, a nie z lipną bajeczką to mogłaby nawet zdobyć tą lalkę...

A na marginesie: Małżon zarobił!!! Proszę o modły do Najwyższego o słoneczko, a wtedy ujawnię pewne dwie laski (chyba, że też są czyjeś)

I zrobiło się gorrrrąco....