Powrót do domu

Jak już kiedyś wspominałam, wychowałam się w lecznicy dla zwierząt. Co prawda wyprowadziliśmy się stamtąd gdy nie miałam jeszcze skończonych pięciu lat, ale wspomnienia z tego miejsca zachowałam tak żywe i kolorowe, że do dziś uważam tamto miejsce za dom z dzieciństwa.
Lecznica była na końcu miasta. Duży, ogrodzony plac z trawnikiem z przodu, małym sadem owocowym i pracowniczymi ogródkami z tyłu. Razem z moimi rodzicami mieszkały tam trzy rodziny z dziećmi, tak więc było wesoło. Wspinaliśmy się na drzewa, bawiliśmy się w "chowanego" w krzaczorach, a z rampy do naprawy samochodów zjeżdżaliśmy na trójkołowych rowerkach i nie raz zjazd kończyliśmy na nosie czy kolanach. Znałam każdego pracownika lecznicy i to wszystko byli moi "wujkowie" i "ciotki". Zawsze wiedziałam, która z cioć ma najlepszą czekoladę, a który wujek szczeniaki do szczepienia i wszyscy mnie tam znali, a ja kręciłam się lekarzom pod nogami. Mój tata, pomimo że weterynarz, nigdy kotów nie lubił. W sumie do dziś nie wiem czemu, ale owa niechęć musiała być tak silna, że nawet mojej mamie kota mieć nie pozwolił. Los jednak bywa przewrotny, a Mamcia moja kocią mamą zawsze była i choć kota nie szukała, to jednak sierściun znalazł ją. Na ogródek mojej Mamci licho przygnało parchatego i załzawionego burasa. Mama najpierw kota nakarmiła, a potem kazała spadać, niestety buras pozostał. Łaził za Mamcią niczym pręgowany cień, aż w końcu został mianowany Maćkiem. Kiedy już kot uznał Mamcię (i tylko ją) za swoją Panią, wtedy mama postanowiła parcha doprowadzić do ładu. W myśl, że w Lecznicy dla zwierząt chory kot nie ma prawa bytu, codziennie brała Maćka pod pachę i nosiła na zastrzyki. Muszę Wam powiedzieć, że na Mamuśkowym wikcie kot znacznie przybrał w futro i ważył około 10 kilogramów. Mama opowiadała, że gdy tylko Maciek wiedział (a nie wiadomo skąd) że idzie na zastrzyk, to zapierał się wszystkimi łapami i warczał, bo nie umiał miauczeć. Mama moja w poprzednim wcieleniu była dyktatorem i wystarczyło jedno stanowcze "Maciek, siedź!", by bestia pozwalała usadzić się na dupie i zajrzeć w każdą dziurę. Nie przestawał przy tym warczeć, a ogonem walił tak, że stół dosłownie "latał".
Maciek nie mieszkał u nas w domu. Pojawiał się tylko na śniadanie i wychodził z mamą do pracy. Mama pracowała w tej samej lecznicy, więc Maciek odprowadzał ją do drzwi, a potem pojawiał się na obiad. Wyłapał wszystkie myszy i małe ptaki, a na koniec sprawił, że każdy kociak urodzony w lecznicy był bury i miał paski.
Mama nie zabrała Maćka na nowe mieszkanie, bo ktoś jej powiedział, że Kot przyzwyczaja się do miejsca, a nie ludzi. Tęsknota nie pozwoliła jej o kocie zapomnieć i mama wróciła do Lecznicy po kilku tygodniach. Maćka już nie było. Odszedł, gdy zrozumiał, że mama nie wróci. Mama do dziś kota nie miała- tata nie pozwala.
Lecznica w moich wyobrażeniach to magiczne miejsce. Odkąd się wyprowadziłam, wróciłam tam może kilka razy. Ostatnio parę dni temu. Byłam zdziwiona, że po ponad 25 latach tak niewiele się tam zmieniło. Sadek z drzewami nadal jest. Krzak bzu i rampa też. Byłam tam późnym popołudniem, nie było ludzi, miałam wrażenie, że Maciek wyjdzie zza rogu i obetrze się o moje nogi, że ja sama, tylko mniejsza wyjrzę przez okno. W tamtej chwili oddałabym całe moje dotychczasowe życie za cofnięcie się do tych szczęśliwych chwil. Niestety, nie przyjechałam szukać wspomnień. Ta lecznica, jako jedyna w moim mieście, zajmuję się "utylizacją" (brzydkie słowo, ale innego nie ma) martwych pupili. Bubel nie wróci już do domu. Przegrał z samochodem na mocno uczęszczanej drodze. Nie byłam w stanie go pochować. Wolę myśleć, że po prostu wrócił na działki, skąd go wzięłam. Zawiozłam go do domu, w którym ja byłam szczęśliwa. Mam nadzieję, że może odnajdzie tam Maćka i razem będą warczeć i jojczyć do dnia Kociego Sądu Ostatecznego.

Żegnaj Puchaty Przyjacielu!