Kim będę gdy dorosnę?

Małe dziewczynki statystycznie chcą być nauczycielkami, lekarzami, piosenkarkami czy modelkami.
Mały Króliczek najpierw chciała być budowlańcem, bo fajne mieli kaski i pracowali na dźwigach.
Potem chciała być strażakiem, bo chrzestny skądś zajumał kask branżowy, no i jeździli takimi fajnymi, czerwonymi wozami.
Ostatecznie i na zawsze zapragnęła być detektywem lub Policjantką ze Skotland Jardu (nie poprawiać!).
Skłamałabym, gdybym powiedziała, że miłość do mundurów i broni mi minęła, ale za Chiny Ludowe nie wiem skąd się wzięła i kiedy tak naprawdę się zaczęła.
Oczywiście na początku była telewizja. "Dempsey i Makepeace na tropie", "Policjanci z Majami", "Żar tropików, "Coloumbo" i "Kojak"- oto seriale mojego dzieciństwa i główny napęd wyobraźni.
Wystarczył jakiś w miarę względnie wyglądający facet jako jeden z głównym bohaterów i już moja głowa pracowała na najwyższych obrotach. Na początku gdy miałam z 8-12 lat to w wyobraźni byłam dziecięcą super, nad wiek rozwiniętą partnerką bohatera. Potem (12-15 lat) byłam wyszczekanym kumplem skłonnym do nadmiernej rywalizacji. No i oczywiście gdy gdy już osiągnęłam wiek "rozwojowy" czyli 16+, to skłonność do rywalizacji pozostała ale w mej głowie wątek sensacyjny nagle stał się miłym tłem do pełnej namiętności historii miłosnej.

Oczywiście w przypadku Detektywa Glacy i Detektywa ze szklanym okiem trudno mówić o szeroko pojętej "przystojności", ale oczywiście wyobraźnia poradziła sobie i z tym: każdy mniej ładny bohater w mej głowie stawał się od razu tolerancyjnym wujkiem.

Praktycznie do każdego sensacyjnego serialu w telewizji i filmu na VHS dorabiałam opowieść. Dzisiaj wiem, że tworzyłam Fanfiki. Wtedy to były Opowieści.
Czego ja nie byłam bohaterką i z kim ja nie miałam romansu...
Najczęściej moją "drugą połówką" był Jean Claude Van Damme lub oczywiście Steven Seagal, lub też każdy inny aktor który umiał kopać.
Prowadziłam nawet kartotekę moich Opowieści, czyli imię i nazwisko moje bohaterki, wzrost numer buta i imiona psów. Jednym słowem wszystko.
Z czasem nagromadzenie opowieści przekroczyło powierzchnię mojego rozumu. Historii bohaterów, miłości i sensacji zwyczajnie zrobiło się za dużo i wtedy zaczęłam pisać. Miałam sobie zeszycik, gdzie opowieści z głowy przelewałam na papier. Najczęściej były to krótkie powiastki gdzie atak psychopatycznego mordercy był tylko podtekstem dla namiętnego pocałunku głównych bohaterów pod koniec akcji.
Spłodziłam kilka wiekopomnych dzieł pod wiele mówiącymi tytułami, takimi jak: "Czas zemsty" (opowieść o psychopatycznej dziewczynie, która w wyniku napaści straciła stopę i mści się na oprawcach pozbawiając ich stóp za pomocą ładunków wybuchowych), "Cena prawdy" (Jak wyżej tylko mści się gruby policjant. W sumie nie pamiętam za co się mści ale obcina ofiarom nosy.).

Nie powiem, z czasem te grafomańskie wypociny nawet dało się czytać, ale te "najpierwsze"...ło matko! Mam te zeszyciki, bo mama znalazła je kiedyś w resztce moich rzeczy. Oddała mi je z pół roku temu i nadal nie udało mi się ich przeczytać do końca, tak na jedno posiedzenie. Jednym z powodów jest moje paskudne pismo. Drugim mój przecudny styl pisania.
Jesteście gotowi? No to lecimy!

Mamy rok 1994, Królik ma 12 lat i pisze tak:

"Kasandra starała się unieszkodliwić każdego wroga tak, aby nikt nie zauważył, że go nie ma. Niestety zdradziła ją wbita w pień drzewa ta gwiazdka, którą walczą nindża" (Pisownia oczywiście oryginalna. Kasandra czyli żona pułkownika Guila ze Street Fightera. Supert laska o szarych oczach i karminowych wargach. Musiało to być niezwykle ważne, bo Kasandra jest bohaterką trzech opowieści i w każdej jest wspomniane jak bardzo jej wargi są karminowe)

Rok później akcja nadal jest dramatyczna:

"- w imię miłości!- wykrzyknął Max. Po czym odbił się od ziemi, w powietrzu wykonał obrót o 180 stopni i kopnął złego generała w brzuch. Generał upadł tak niefortunnie, że upadając nabił się na pręt wystający ze ściany i umarł."
No i nieważnie, że krwawo, ważne że się kochają. Max, to mąż Kasandry, ale już w tym opowiadaniu nie jest Guilem ze Street fightera. Nadal jednak ma twarz Van Damme'a

Moja osobista perełka:

Max rozmawia z dawno niewidzianym znajomym:
"- I co tam stary u ciebie słychać?
- A wiesz, super! Żadna laska mi się nie oprze!"
Zdumiewające jest pojęcie czternastolatki na temat rozmów pomiędzy samcami

W 1997 popełniłam także wariację na temat mojego ówcześnie najbardziej kochanego serialu czyli "Brygady Acapulco". To opowiadanko jest najbardziej bogate w kuriozalne zdarzenia. Nagromadzenie absurdu jest tam tak wielkie, że ciężko wybrać rodzynki.
W skrócie: bohaterka jest wszechstronnie utalentowaną malarką, która zawsze marzyła by być policjantką (Ach, to zupełnie jak ja w tamtym czasie! Zbieg okoliczności czy co?!). Od razu po przyjęciu jej do grupy dostaje ekstra ważne zadanie, czyli za śpiewać piosenkę z Alladyna Disneya na konkursie w ekskluzywnym hotelu. Oczywiście zostaje porwana, nieomal zbrukana i uratowana przez płomiennookiego przystojniaka (Przypadkiem ulubioną serialową postać autorki). Dla ironii jej ojcem jest porucznik Harris z Akademii Policyjnej. Tak, ten Harris... Dżizas!

Gdzieś tak w 2000 roku porzuciłam policjantów i Opowiadania na rzecz książki, którą prawie napisałam. Niestety, to już zupełnie inna historia...

Dziś dwie lalki.
Obie wystylizowane na super detektywki i dlatego są bohaterkami posta.



Zaczniemy od tej z karminowymi wargami i mahoniowymi włosami:
Pierwotnie była ona Dorotką z Krainy Oz (Barbie Miss Dorothy Gale of Wizard of OZ z 2010 roku).


Porzuciła ona jednak pogoń za tęczą na rzecz pracy w Króliczych siłach specjalnych. Teraz nazywa się Kate Buckett na cześć postaci z mojego aktualnie ulubionego serialu.

Kaśka Wiaderko na zdjęciach prezentuje się następująco:








Blondyna natomiast zgodnie z zasadą "więcej znaczy lepiej" nazywa się Maddox Anne Winston - Smith (po mężu aktorze, który ją porzucił dla koleżanki z planu). Maddie dla przyjaciół, czyli dla Kaśki. Winston dla całej reszty, o Anne- zapomnijmy. ;))

Maddie zanim stała się policjantką była aktorką (a to ci niespodzianka!), bo w końcu musiała gdzieś poznać tego niewiernego męża.
Jej najgłośniejsza (i jedyna) rola to Dorotka w "Czarnoksiężniku z krainy Oz";







Obecnie Maddox całkowicie zapomniała o karierze telewizyjnej i całkowicie oddała się pracy jako Dzielna Tropicielka.







I nawet nosi trampki!:


Obie panie w tej sesji szukają mordercy, bo trupa już mają:


Niestety trup aktualnie się "nie rozkładał" do zdjęcia:


I szybko się znudził pozowaniem:


Bo w żadnej sytuacji nie warto tracić głowy!

Ta krwawa zagadka zaowocowała piękną przyjaźnią:



Kaśka, cycek ci prawie wylata!

Wielkie dzięki dla Oli za nowy, zajebiście fajny wizerunek Maddie!