Trudna prawda, bolesna prawda.

Szliśmy sobie niedzielnie na spacer.
Królik gada. Małżon się nudzi. Progenitura zbiera kapsle i sam ze sobą robi konkursy w wyhodowaniu najdłuższego gluta pod nosem (preferowana długość- taka w sam raz do oblizania).
Po drodze mijamy garaż, na którym ktoś niedawno położył świeżą elewację. Na żółtym jak jaskier tynku pyszni się wielki, czarny napis: "huj ci w dupe".
Małżon przystanął i Królik także. Podziwiamy dzieło domorosłego Matejki.
- Patrz Mężu - mówię- jakie to męskie! Miał spray, mógł namalować normalne Graffiti. Mógł przejść obojętnie, ale nie, ten ktoś postanowił dla potomności pozostawić swój ślad. Zaznaczyć teren jak pies co obszczywa krzak.- oczywiście mówię to z daleko posuniętą ironią, bo co jak co ale chamstwa i wandalizmu nie zniesę.
Małż tylko uśmiechnął się pod nosem i mówi:
- No racja, faceci mają we krwi zachowania pierwotne. Tu smarknie, tam się odleje pod murem... Czy ty myślisz, że pierwotni rysowali po ścianach jaskiń dla potomnych? Nie! To było takie grafity z cyklu: "patrz stary, jakiego zajebistego mamuta upolowałem", albo "Yoł, yoł! Mój mamut, Twoja Stara! Yoł!".
No cóż, skoro byliśmy nieomal świadkami tworzenia historii (bo kto wie, czy za kilka wieków, jakiś archeolog nie odkryje ściany garażu i nie stwierdzi, że ten napis na ścianie to ślad po antycznej kulturze, czy inni zapis dziejów) to po prostu pójdziemy dalej swoją drogą.
I pewnie garaż pozostałby garażem, ściana ścianą a "Matejko" bucem bez twarzy w mglistym wspomnieniu, gdyby nie spotkała mnie druga historia.
Dzięki temu zdarzeniu, osobiście stanęłam oko w oko z przedstawicielami "Homo Plujus Wandalus".
Jest to jedna z historii, w którą bym nie uwierzyła, gdybym nie była jej świadkiem i uczestnikiem.
Wracałam z Maślakiem od MamyM (Teściowej- cóż za brzydkie, brzydkie słowo). Jechaliśmy autobusem, gdyż Synu ten rodzaj komunikacji uwielbia. Podróż nie za długa, ot kilka przystanków. W sam raz dla Malucha.
Maślak jest dzieciakiem grzecznym i kontaktowym, bardzo ciekawskim i mądrym, i to sprawia, że jazda z nim to sama przyjemność.
No i tak sobie jedziemy busikiem. Ryszard pokazuje paluchem (nadal nie mówi) różne rzeczy, ja mu opowiadam co widać za oknem. Starsze panie się do niego uśmichają. Sielanka po prostu...
Mniej więcej w połowie trasy wsiada dwóch "Kozaków". Kaptury na glacach (wszak zimno i "resztki myśli z mózgu wiaterek wywieje"*, nadprodukcja śliny (Pewnie tabakę żuli, bo co innego? Zresztą ja i tak nie rozumiem tej męskiej potrzeby plucia. To chyba taki atawizm- pies sikając znaczy swoje terytorium. Ludzki samiec musi pluć, bo nie godzi się mu z rodowym klejnotem na wierzchu biegać). Oczywiście łapy w kieszeniach, pod pachą dwa arbuzy, ale je akurat zgubili (to też kolejne zachowanie naczelnych- staraj się wyglądać na większego, wtedy będą się bali!). Koguciki zajęły strategiczne miejsce przy drzwiach, narobiły rabanu przy wsiadaniu (no, w drzwi się ledwo zmieścili, potknęli na schodach i takie tam)i jedziemy.
Nie zaczepiali nikogo w autobusie, nie byli mocno wulgarni, byli mega głośni i wkurzający (Tyyyy Staryyyy!!! Alesienaebałem!!! Staryyy!!!).
Owszem, chciało się powiedzieć "zamknij paszczę Chłopcze, bo rozsiewasz głupotę", ale kto miał to zrobić?- Moher Komando? Gimbusy? Czy może Królik z dwulatkiem?
No, nikt nic nie powiedział, ale dało się czuć, że każdy w autobusie modli się o rychłe opuszczenie wozu przez Rycerzy w ortalionie.
Nawet Maślak przestał się interesować widokami za oknem i z ciekawością przyglądał się tak nowemu dla niego zjawisku, jak "duże człowieki" o fizjonomiach i zachowaniu szympansów.
Przyszedł czas wysiadania.
Wzięłam Maślaka na ręce i podeszliśmy do wyjścia. Przez chwilę staliśmy oko w oko, z "kwiatem młodzieży", który nadal okupował drzwi.
Autobus się zatrzymał i...!!!
Maślak wyciągnął rękę i z bardzo głośnym "Eeech!" wskazał na większego "Alvaro", po czym wybuchnął najbardziej głośnym i głupkowatym śmiechem jaki w życiu słyszałam. Cisza jaka zapadła, po tym wybuchu Ryśkowej radości, w autobusie była aż ciężka. Miśki momentalnie zamknęły ryje i zrobiły się malutkie jak szczeniaczki.
Ja wysiadłam z autobusu jak królowa, tylko braw za zamykanymi drzwiami brakowało.
Mój brat skwitował tą historię w ten sposób:
"Wiesz Siostra, ponoć tylko prostaczki i dzieci umieją mówić prawdę. Jak taki Koksu zobaczył, że niemowlak wyszydził go przy widowni i jeszcze się z niego śmiał, to momentalnie cały testosteron uciekł, a jaja zrobiły się małe jak rodzynki."
Amen!

No więc skoro wiemy już, że prawda boli, to przechodzimy teraz do meritum, czyli "Zła lalka boli przez całe życie".
Nie umiem oszczędzać, a już wcale nie umiem oszczędzać "na coś". Lalki kupuję na zasadzie: stać mnie w tej chwili, a jak nie stać, to znaczy że mi niepotrzebna.
Tyle, że zasada nie działa gdy lalka jest tak droga, że owszem, mogę ją kupić tu i teraz, ale przez resztę miesiąca kupuję tylko makulaturowy papier toaletowy i jem chleb z dżemem.
No i zachciało mi się takiej lalki. Zaparłam się i w trzy miesiące miałam odłożoną sumkę na zakup pewnej Barbary.
Zadowolona usiadłam przy kompie odpaliłam eBaya, znalazłam lalkę i... zawahałam się.
Nagle do mnie dotarło, że suma którą chcę wydać jest duża, a lalka to "tylko" Barbie. A za te pieniądze można mieć coś więcej. Inna lalka? Nie Barbie?
A gdyby tak... coś co ma stawy, szklane oczy i wiga... Coś co nie jest Tonnerką, coś innego?...
I kupiłam.
I czekałam.
I musiałam cło zapłacić.
I, przykro mi Droga Lalko, żałuję że nie jesteś Barbie!

Ashton Drake. Lady Onyx.
Moja Czarna Dalia.



Nie umiem jej ustawić. Nie podobają mi się jej włosy. Jej blada twarz jest zbyt blada.
Staram się ją zaakceptować, ale siedzi toto z Ivonką na jednej półce i wkurza mnie jej wielki łeb.



I marudzę nad nią jak kot nad suchą karmą, ale też pomału zaczynam pękać.
Pokazałam ją na Zlocie DP i usłyszałam "sprzedaj".
Sprzedać?!? Toż to zdrada!



Jedyną rzeczą, którą sprzedam będą na bank te buty:



To są dopiero kajaki! Stopa Dalii kończy się w połowie buciora :)

A teraz spam zdjęciowy:











Potrzebuję czasu by ją oswoić. Na razie jesteśmy na etapie obwąchiwania dłoni i smętnego merdania ogonkiem.

A żeby nie było, że bez Barbiów i barbiopodobnych, ten oto łeb zakupiłam na eBayu od Turka z Tajlandii. (Serio, Serio).
Z ciekawostek- łeb pokonał ocean w niecały tydzień i kosztował z przesyłką (UWAGA!) 20zł!!





Ciekawostka, o której tajlandzki Turek nie napisał, jest taka że owłosienie łba zmienia kolor pod wpływem temperatury:


Zdjęć na razie mało, bo niewykluczone że Łeb dorobi się własnej sesji w bliżej nie sprecyzowanej przyszłości.
I prośba do Was- jeżeli ktoś, "umi" rozpoznać tożsamość Łba na podstawie mejkapu, to proszę o komcia.

* Big Cyc "Ballada o smutnym Skinie"
(...)
Nałóż czapkę skinie, skinie nałóż czapkę
Kiedy wicher wieje, gdy pogoda w kratkę
Uszka się przeziębią, kark zlodowacieje
Resztki myśli z mózgu wiaterek przewieje
(...)

Proszę zamiast Skin wstawić słowo: Dres, Burak, Balon, Pawian i każde inne które pasuje, rymuje się i oddaje charakter w/w grupy etnicznej.