O czym szumią wierzby?

Chęć do tworzenia przychodzi do mnie falami. Czasami tygodniami leżę w łóżku, przelewam się z jednej strony na drugą i robię to, co lubić robię najbardziej, czyli: gniję. Robię nic.
Przychodzi jednak taki czas, że...BUM! Chcę robić coś! Cokolwiek! Robić! Robić! Tu! Zaraz! Już!
To przychodzi jak niszcząca brzeg fala, która uderza w brzeg, robi demolkę i zostawia tylko połamane patyki. Czasem jednak ta "fala" wyrzuci na brzeg pięknie oszlifowane "szkło morskie", kamyczki, a czasem bursztynki....

Ostatnio sztorm przenicował mnie na lewą stronę. Na plażę króliczej produktywności wypadł bursztyn wielkości pięści!

Oto ona:

Willow of the Meadow:

Rzeknę nieskromnie, że to mój najdoskonalszy OOAK.

Dawno, dawno temu, gdy byłam jeszcze płochym króliczęciem, miałam "fazę" na wróżki. (Zresztą nawet o tym kiedyś wspominałam). Było to w zamierzchłych czasach "przed" internetem, gdzie nie miałam zbyt wielu możliwości, by "karmić" swojego konika, więc sama sobie rysowałam latające poczwary. 

W pewnym momencie wyrobiłam sobie "standard" jaki powinna spełniać skrzydlata, by mi się bezwarunkowo podobać. I było to tak:

- Wzrost- około 30cm.

- Skrzydła bezwarunkowo niebieskie jak niebo, co najmniej dwuwarstwowe.

- Szata koniecznie nawiązująca do jakiejś rośliny, minerału lub żywiołu.

W pewnym momencie moja obsesja sięgnęła tak daleko, że miałam rozpisaną, w specjalnie przygotowanym zeszyciku, linię dziedziczenia przez wróżki skrzydeł i mocy.

I było to o tyle trudniejsze, że w "moim" świecie, wszystkie wróżki były kobietami...

Dzisiaj żałuję, że nie poświęciłam tyle czasu na naukę matematyki, co na "Biologię rozrodu partenogenetycznych związków Faerie Penna"*

Lata mijały, Królik dorósł.

Miłość do wróżek przygasła, ale za to obudziła się miłość do lalek. I dopiero po latach celebrowania tej miłości, powstała Willow:

Zabawne, że Willow też powstała ze współpracy dwóch kobiet, bo choć to ja dałam "życie" Willow, to duszę dostała od Natalii, wraz z tym czarownym strojem. Nie mówiłam Nat jak ma wyglądać kiecka. Po prostu podrzuciłam jej materiał. A ona wyczarowała to cudo. I ona nazwała lalkę: Willow- wierzba. Też przypadkiem, a idealnie!

I specjalnie dla niej czekałam z sesją zdjęciową, aż się spotkamy i pocykamy fotki razem.

Oto dalsze rezultaty tego spotkania:

Jak łatwo zauważyć, w trakcie tego spotkania, biedna Willow, doświadczyła szeregu przykrych zdarzeń: zgubiła buty, spadła z drzewa na glebę, prawie się utopiła i urwała skrzydła. Do końca jednak zachowała ten słodki, tajemniczy uśmiech.

Ja też się śmieję, jak na nią patrzę- Dziękuję Ci Natalio! Jesteś Super!

A dla kupamięci: Willow powstała z Mariposy:

Ale nie takiej ładnej, tylko z takiej co miała samą głowę.

W dodatku łysą.

*oryginalny tytuł nagłówka z owego zeszyciku. Niestety kajet nie przetrwał. "Penna" to "skrzydło" po łacinie, choć brzmi jak gatunek makaronu.