BRONIES - czyli rozprawa o tym, jak NIE trafić w grupę docelową... i zarobić na tym!

Słówko od właścicielki przestrzeni reklamowej- ten post powstał, jako odpowiedź na wielkie zainteresowanie pewną panną o powalającej grzywie. Ponieważ, ja tu tylko lalki zbieram, a ekspertem od szeroko pojętych "internetów" jest mój młodszy brat, zatem dziś oddaję mu głos!

Niech się dzieje magia, a ja znikam do Nowego Roku!

CZĘŚĆ PIERWSZA

Stare kontra nowe - operacja plastyczna konia

Słowem wstępu, chciałbym wyrazić swoją wdzięczność Rudemu Królikowi, czyli nikomu innemu jak mojej ulubionej siostrze. Dwukrotnie już został mi podarowany cudowny prezent urodzinowy pod postacią świetnych wpisów, przy których serdecznie "śmiechałem". Postanowiłem więc, że odpłacę jej tym samym oraz ukradnę jej trochę czasu antenowego, by móc wytłumaczyć wam fenomen My Little Pony, który to od pewnego czasu jest obecny w sieci. Nie jestem ekspertem w tej dziedzinie, ale mam nadzieję, że moje wypociny / dywagacje / spekulacje / spiski zapewnią wam choć odrobinę rozrywki, oraz dadzą odpowiedź na pytanie: Dlaczego to akurat małe kolorowe konie zaskarbiły sobie serca internautów.

Nim przejdziemy do samego faktu zalania sieci kolorową tęczą pełną nieparzystokopytnych, musimy trochę pomówić o bajce samej w sobie. Sama marka My Little Pony jest pewnie wszystkim dobrze znana, zwłaszcza ludziom pokoleń 70' i 80'. Przygody gromadki magicznych koniokształtnych stworzeń znane są głównie z wypożyczalni kaset VHS, pełnometrażowych filmów oraz marnej jakości gumowych zabawek z "czesalnymi" grzywami. Pamiętam, że niezależnie od płci, wyznania czy podwórka, wszyscy mieli styczność z owym ubogim krewnym amerykańskiego mustanga. Nawet w czasach, kiedy byłem małym chłopcem (hej) zdarzało mi się ukraść siostrze owego gumowego konia i malowniczo rozjeżdżać go resorakami.

To jest to, co pamiętamy jeszcze jako (mniejsze bądź większe) dzieci. Dziesięć dodatkowych punktów dla Gryffindoru jeżeli wciąż potrafisz zanucić intro (ja nie potrafię)

O ile poczciwe pstrokate szkapy znane są nam z czasów głównie dziecięco-młodzieżowych, to niewiele osób zdaje sobie sprawę z faktu, że owa marka wytrzymała do dnia dzisiejszego, praktycznie nieustannie produkując bajki / zabawki / rzeczy na powierzchni których da się umieścić konia.

Nie oszukujcie się, KAŻDY z was chciał mieć coś takiego. Taka ściana dawała +20 do szpanu na dzielni (przynajmniej tak mi kiedyś tłumaczyła siostra, hehehe)

Bardzo długo projekt graficzny bajki nie przechodził gruntownych zmian. Do późnych lat dwutysięcznych w kreskówce panowała pewna stagnacja wizualna, z sumie nie należałoby się temu dziwić, gdyż grupą docelową od zawsze były małe dziewczynki, którym wygląd owej bajki odpowiadał. Nawet w dobie rozwoju Internetu marka nie cieszyła się zainteresowaniem internautów, gdyż nie było ku temu powodów. W gruncie rzeczy bajka nie miała nic ciekawego do zaoferowania społeczności internetowej - oprawa sprzed dekady (albo i dwóch), konie, tęcze, magia, przyjaźń, miłość. Generalizując - nuda, dziecinada, koty fajniejsze, wracam na facebooka :)

Ostatnie podrygi "klasycznego" Mojego Małego Kucyka. Nawet nie wiem co tu się stało...

Sprawy zmieniły się z nadejściem roku 2010. Wtedy to jeden z managerów Hasbro stwierdził, że owa marka przypomina trochę "starą szkapę" i nie zarabia już tak dobrze jak w latach 80 i 90. W ramach akcji resuscytacyjnej, do pracy zagoniono świeżą drużynę grafików, dźwiękowców i scenarzystów. Ich liderem była pewna pani. Pani, która pewnie nie spodziewała się tego, co się stanie z jej nowym dziełem. Jej imię to Lauren Faust.

Prawdziwa królowa nowego MLP. Na tym zdjęciu jeszcze nieświadoma tego, co spowoduje jej najnowsze dziecko...

Pani Faust nie jest nowicjuszką w tej dziedzinie rozrywki. Spod jej ręki wyszły takie twory jak "Atomówki", "Dom dla zmyślonych przyjaciół pani Foster" czy też film pełnometrażowy "Stalowy Gigant". Kordon ludzi zaprzęgniętych do pracy pod batutą pani Faust stworzył nową, świeżą odsłonę konającej już ze starości bajki dla dziewczynek. "My Little Pony, Przyjaźń to Magia" ujrzało światło dzienne 10 października 2010 roku.

Niby kolejna odsłona tego samego, a jednak zapoczątkowała nie lada szaleństwo w sieci

Od razu po premierze widać było, że zatrudnienie owej pani było dobrym posunięciem. Oprawa najnowszej odsłony pony jest drastycznie różna od tego, do czego pokolenia dziewczynek były przyzwyczajane od niespełna 30 lat. Największą zmianę w stosunku do najbardziej znanych nam kucy z lat 80 widać po sposobie tworzenia bajki. W niepamięć odeszły rysowane ręcznie tła i postacie, teraz wszystko jest dziełem renderowania w pamięci komputera. Czy to dobre rozwiązanie? Na pewno tańsze i szybsze od tradycyjnych kredek. Patrząc całościowo to wciąż jest tęczowo-cukierkowo-uroczo. Największą zmianę dizajnu widać po tytułowych Małych Kucykach. Do dnia dzisiejszego słysząc hasło "kucyk pony" widzimy poczciwego skarlałego konia, którego od realnych braci odróżnia nietypowy kolor, fryzura, znak na zadzie oraz zdolność mówienia. W najnowszej odsłonie kreskówki zerwano z końską tradycją rysowania postaci, wprowadzając w zamian twory bardziej zantropomorfizowane. Głowy są okrągłe, mają krótkie pyski, OGROMNE oczy (poważnie, ich rozmiar przypomina to, co widujemy w "chińskich bajkach") oraz szpiczaste uszy. Tułowie są znacznie krótsze od typowo końskiego grzbietu oraz bardziej zaokrąglone. Nogi również odeszły od biologicznego schematu budowy, gdyż nawet pomimo braku palców bohaterowie są w stanie trzymać przedmioty (lewitacja? włoski czepne? tytułowa Magia?). Jako bonus mogę wspomnieć o bardzo twórczym podejściu do sprawy tylnich kończyn, gdyż owe nogi zawierają podwójne kolana (jedne zginają się w przód, drugie w tył). Dzięki temu postacie mogą zarówno galopować, siadać jak pies, jak też używać krzeseł czy tańczyć. Summa summarum nowy design jest, jak na ową markę dosyć kontrowersyjny, ale przyjemny do oglądania z perspektywy osoby mającej więcej niż 4 lata.

Małe porównanie w praktyce, jak wyglądał facelifting tej oto pracowniczki sadu jabłkowego - Applejack

Zmiany są widoczne nie tylko na poziomie oprawy graficznej. Wiele innych składowych poprawiono względem poprzednich generacji. Nie można się przyczepić do efektów dźwiękowych (choć na tej płaszczyźnie prochu nie wymyślono) czy też do warstwy fabularnej - w końcu to z założenia bajka dla dzieci, nikt tu nie będzie wymagał wielowątkowego scenariusza czy nagłych zwrotów akcji. Pochwalić za to należy jakość głosów użyczonych postaciom. Ten, kto miał okazję zobaczyć klasyczne kucyki w wersji oryginalnej, bądź z lektorem ten wie, że poziom dialogów i aktorstwa był bardzo z lat 80, czyli kiepskawy. Tutaj jakość jest świetna, nawet jak na bajkę dla dzieci. Inną rzeczą którą należy wspomnieć przy zmianach są piosenki. Otóż nie jestem w stanie powiedzieć, jakie było ich natężenie w Wersji Klasycznej, ale nowoszkolne pony zawierają ich dużo, BARDZO dużo. Nie jestem obiektywną osobą do oceny ich jakości, bo w większości przypadków jak tylko kolorowe stworzenie z ekranu zaczyna otwierać mordkę w akompaniamencie melodii, to daje odpocząć głośnikom.

Sumując wszystkie zmiany pozostaje mi powiedzieć jedno - Witamy w Ponyville, życzę miłego pobytu.

W normalnych okolicznościach bajka pozostałaby niezauważona w miejscu, w którym czci się koty oraz marnuje miliony godzin klikając łapkę "lubię to!". Wbrew wszelkiej logice znaleźli się Pionierzy, którzy postanowili owy twór Pani Faust obejrzeć. Zachęceni "dobrymi genami" bajki, odczuciem nostalgii oraz złotą zasadą sieci "for the lolz" ("dla śmiechów") wykorzystali 22 minuty by obejrzeć odcinek pilotażowy nowej, nieznanej serii. Wieść o tym tworze rozeszła się w sieci w tempie lawinowym. Ogromna ilość forów wszystkich rodzajów została zalana wątkami zachęcającymi do obejrzenia nowego MLP, bo jest dobre. Jestem pewien, że dramatyczna większość osób, które skusiły się na doznanie nowej odsłony starej bajki myślały "Ktoś jest idiotą, MLP nie może być dobre. Obejrzę, przekonam się, a następnie obsmaruję gnoja na forum!". Stało się tak, że owy marketing wirusowy przyniósł nieoczekiwany skutek: żadna inna bajka adresowana dla małych dziewczynek nie cieszyła się taką popularnością wśród skrajnie innej audiencji.

Jak to się potoczyło dalej? Co konikom udało się ugrać w sieci? Odpowiedzi na te pytania udzielę w drugiej części mojego felietonu, gdzie przybliżę was do samego Kultu Kuca, który po dziś dzień zrzesza niezliczoną ilość wyznawców. Ciąg dalszy wkrótce...

Zdrowych, wesołych, tiru riru i tak dalej. Trzymajcie się ludziska :)

Królik od siebie pragnie jedynie dodać, że NIGDY nie miała gumowych kucyków. To potwarz i pomówienie ;)