Ni pies, ni wydra 2

W moim mieście jest tzw Targowisko Miejskie zwane po prostu: Rynkiem. Jest to ogromniasty plac prawie w centrum, gdzie jeszcze 10 lat temu można było kupić świnię, a teraz tanie skarpety, gacie, rajstopy, ruską wódkę i papierosy koziołki. Na samym końcu placu zasiadają dziadki (kobiety też się trafiają, którzy oferują coś, co nazywam: "badziewką"- płyty, kastety, zepsute zabawki, buty nie do pary i wiele innych niezbędnych rzeczy, o którym nawet nie wiem, że są mi potrzebne. Sekretem dobrego szperacza jest nie patrzeć owym dziadkom w oczy, bo może się okazać, iż rzeczony ma coś, co w jego mniemaniu jest nam potrzebne i ani się obejrzymy wracamy do domu z cudownym, antycznym wazonikiem z gliny z napisem "ZAKOPANE 1996", myśląc, że ubiliśmy interes życia.
Ja dodatkowo mam przechlapane, bo jestem "dużą" kobietą (181 cm wzrostu, dużo za dużo żywej wagi), a to nie wiedzieć czemu jest spełnienie marzeń tych pijaczków, ich spełnieniem snu o sytości i dobrobycie, więc jestem ciągle zaczepiana i nagabywana. Więc po co tam chodzę?- po lalki oczywiście! W niektóre soboty, dostaje impuls bezpośrednio do mózgu, który brzmi mniej-więcej tak: Ruda to DZIŚ! Dziś jest sobota i na rynku będą lalki. Wtedy zrywam się z łóżka i pędzę i co dziwne na 90% po usłyszeniu impulsu, zawsze znajdę jakieś cudo. Istna lalkowa telepatia.
Dzisiejsze cudo jest efektem właśnie takiej wizyty.
Była piękna sobota, cieplutko i słonecznie. Ludzi na rynku full, a ja przemykam między nimi i staram się być niezauważona- widmo wazonika wisi nade mną:) Nagle patrzę a tu jednego z tych przemiłych panów leży sobie jak gdyby nigdy nic cudowna, zjawiskowa Barbie z błękitnymi oczami, karminowymi ustami i wcale nie zniszczona- wymarzona 80-tka. Przemykam niczym kot, niczym boski wiatr i już mam po nią sięgnąć, gdy nagle jakieś babsko w zrolowanych pończochach podnosi ją go góry i sapie do sprzedawcy: "ile pan za to chce?"
Krew mi zawrzała. "Zostaw, zostaw" -błagam w myślach. Ale mózgi takich żab są odporne na telepatię.
Sprzedawca mówi:
- Pięć złotych.
Ja truchleje, ale kątem oka widzę, że na kocyku leżą jeszcze dwie, których wcześniej nie zauważyłam. Nie tak ładne, ale w najgorszym wypadku jakaś pociacha.
Babsko sapie, ogląda, czekam aż powącha i poliże. W końcu mówi:
- 5 złotych to trochę za dużo za taki staroć.- ale lalki z ręki nie puszcza, targować się menda będzie. Patrzy tępo na sprzedawcę.
I stał się cud!
Sprzedawca jest odporny na kontakt wzrokowy! Nie mówi nic. A właściwie totalnie babsko olewa. Ta pokonana odkłada lalkę obok innych.
I wtedy do akcji wchodzę ja! Kocim ruchem zagarniam wszystkie trzy, wyciągam banknot dwudziestozłotowy, sprzedawca nie ma wydać, dorzuca wazonik- biorę, zanim się rozmyśli. Trzymam skarb w ramionach i pędzę do domu.

W tym miejscu pewnie myślicie, że poniosła mnie wyobraźnia, otóż zapewniam, że nie:) mój Małżon do dziś opowiada o tym na rodzinnych zlotach jako anegdotki z cyklu: "Co zrobi Ruda, żeby łapę na lalce połozyć".

W domu jedna z lalek poszła od razu na Allegro- nawet nie wiem co to był za model, w każdym razie wyprodukowana po 2000 roku, nawet nie mam zdjęcia.

Tak wygląda lalka od której się to zaczęło:

Zdjęcie jest kiepskie, ale dam lepsze gdy to ona będzie bohaterką posta.

Lalka o której dzisiaj piszę po przyniesieniu do domu wyglądała tak:




Od razu wiedziałam, że głowa i ciało nie są od jednej lalki. Sama głowa lalki tez mnie zdziwiła, bo nigdy nie widziałam takiego moldu i gdyby nie lekko zatarty napis Matell na karku, to sądziłabym, że należy do jakiejś podróbki. Po przeszukaniu w internecie rozpoznałam Skipper.
Lalki z takim moldem produkowano w latach 1994-1996. Nie jestem do końca przekonana do której lalki należy łepek, bo wszystkie Skipper maja błękitne oczy i blond włosy.
Ponieważ włosy zachowały lekko karbowaną fakturę, skłaniam się do Phone Fun Skipper z 1994



Nie jestem jednak tego pewna, bo głowa jest zniszczona -zatarta farba na ustach, prawie dziura w jednym oku, wyrwane kolczyki i włosy zrobione chyba z waty.

Tak wygląda laleczka po odświeżeniu:



Zrobiłam jak umiałam, nawet specjalnie dla niej odpicowałam sukienkę.

Nie podoba mi się ta twarz Skipper, wolałam tą dziecięcą z Havaiian Fun. Z ciekawości poprzeglądałam stronki poświęcone Skipper i mam wrażenie, że częściej zmienia ona twarz niż jej starsza siostra.

Tak wyglądała w latach osiemdziesiątych:


Tak w latach 94-96:


Końcówka lat 90 i początek 2000r:


I obecnie (moim zdaniem najgorzej ze wszystkich):

Ten model widziałam na żywo i zapewniam was bardziej wygląda jak siostra współczesnej Steffie jak Barbie. Jedyne co mi się podoba to to, że trochę wrócili do wizerunku Skipper- dziecka.